Tot slot

Toen ik het dagboek weer las, kwamen er weer allerlei dingen bij me op die ik eigenlijk vergeten was. Bijvoorbeeld het feit dat ik zwaar gestraft werd voor het drinken van een liter appelsap (dat ging ter plekke gisten in mijn maag) op de laatste wandeldag. Ook valt me op hoe lekker we het vonden als we na een aantal weken toch wel Spartaans te hebben geleefd ons konden verheugen op dingen als een lekkere douche, chocola, nootjes en bier. Ook was ik vergeten hoe vreselijk wij de laatste dagen 'sightseeing' vonden. Na de verlatenheid van het landschap in Ladakh vielen Agra en Jaipur niet echt bij ons in de smaak. Sommige reisgenoten vonden dit zeker de moeite waard, maar dit was niet 'our cup of tea'. Al met al was het een fantastische reis. De variatie in het landschap vonden we onovertroffen. Van heide-achtige landschappen tot sneeuw en ijs, van desolate woestijnachtige hoogvlakten tot canyons. We hebben het allemaal gezien.



Nu ik dit schrijf is het 24 september 2006. Over 2 weken gaan we ons volgende avontuur in Nepal tegemoet: de Nepal Traverse. Tashi dele*

* Letterlijk: een nieuw begin in het TIbetaans.

27 augustus de laatste dagen

We zijn gisteren dus probleemloos naar Delhi gevlogen. Na aankomst direct een jeep in gestapt, richting Agra. Wat een tegenvaller zeg. Vijf uur in de auto (wel met airco) en een grote toeristenbende. En een hoop geld (€15) betalen voor de entree voor de Taj Mahal. Rick vertikte dat dus. Ik ben gegaan, maar vond het niks. Het is een mooi gebouw, maar al die toeristen en bijbehorende (agressieve) kooplui vind ik vreselijk. Ook weer gehad.

Wat wel te gek was, was het hotel in Agra. Echte topklasse, wat een mazzel. Zwart marmer, ligbad en tv. Wij waren zo vies dat er helemaal een laag prut op de bodem van het bad lag. In elk geval een goede nachtrust gehad. Vanmorgen richting Jaipur gegaan. Ook dit vonden we een tegenvaller. Vanmiddag zijn we om een uur of 5 de stad in gegaan. Het straatbeeld in India is verpletterend. Een samenspel van geur en kleur. Poep, uitlaatgassen, dode beesten, specerijen, wierook en fruit. Alles door elkaar. Jaipur wordt ook wel de roze stad genoemd, vanwege de rozegekleurde stenen van de gebouwen. Het windkasteel zou een topper zijn. Niet dus. Straatbeeld = ok, gebouwen = nix.

Het hotel waar we nu zijn is het toonbeeld van vergane glorie (http://www.bissaupalace.com/index.htm). Geschoten wild aan de wanden, een oude bibliotheek, foto's van de maharadja en kunstvoorwerpen. Erg koloniaal. Zo lag er een dagprogramma uit 1912: met de Engelsen gezellig een dagje 'pig sticking' doen. Het resultaat: 58 slagtanden van wilde zwijnen aan de muur.

Morgen richting Delhi. Tassen halen en om 22.00 uur op het vliegveld zijn. Aan de ene kant wel weer leuk. Ik mis ma, Mirjam, de kleintjes en Onslow wel, maar hier is het toch wel te gek. Tenminste: Ladakh. Delhi kan van mij gestolen worden. Als is het al om het weer.....

25 augustus Leh deel 2

Vandaag weer heerlijk in Leh rondgeslenterd. Inkopen gedaan bij de Tibetaan. Verder hebben we de Namgyal beklommen. Prachtig uitzicht over Leh en mooie foto's kunnen maken. Deze heeft zelfs de reisgids van HT gehaald.


Vanmorgen zat om 7 uur de lucht potdicht. Vliegen zou vanwege de mist echt niet lukken. Ik hoop dat we dat morgenochtend niet hebben, want dat betekent geen Agra en Jaipur, maar 2 dagen over land per jeep naar Delhi. De lucht klaarde in de loop van de dag fantastisch op, maar nu (half 5) komen er luchten aan die je niet wilt weten. aan de ene kant zon, aan de andere kant onweersluchten. Heel bizar.

24 augustus echt vakantie houden!

Vanmorgen heerlijk ontbeten met yoghurt en lassies. Mjam! Daarna met Niels de hele stad Leh doorgeslenterd. Het rare is, dat ik nog niet echt iets moois heb gezien dat ik wil hebben. Kettingen zat, maar heel uniek zijn ze niet. En echt unieke zijn gejat. Je ziet hier van die traditionele kettingen en die zijn volgens mij gewoon voor een prikkie opgekocht bij arme mensen. Rick en Niels zijn naar de kapper geweest voor resp. 20 en 30 rupee. Vanavond weer heerlijk gegeten op het dakterras van Il Forno.

's Avonds waren we nog op tijd om de dragers uit te zwaaien. Bleek er uiteindelijk eentje zoek te zijn! Een wat oudere drager die de broer van Prem is. Na een uur wachten nog steeds niets. Hij kan niet lezen en weet niet waar we zitten. Nu ik dit schrijf heb ik geen idee of ze hem al gevonden hebben. Ik heb Nawang dik geknuffeld. Hij had alles door elkaar gedronken, ha ha. En de rest ook.

23 augustus Tibetan handicraft

Gisteravond was het de laatste avond voor en met de porters. Dus: porterparty. Drank werd aangerukt. 's Avonds zag ik een muurtje niet. Resultaat: een zere knie. Dat was de druppel: genoeg om me helemaal leeg te huilen om het gemis van pa. Vanwege mijn knie zijn Rick en ik vanmorgen niet de drie uur gaan lopen, maar met de bus vol Nepali naar het klooster van Hemis gegaan. Net zo leuk: de wandeling bleek niet zo enerverend. Om een uur of 11 waren we in het grote klooster, maar ik vond het tegenvallen. Massaliteit, commercialiteit en vuiligheid. De vervuiling neemt hier grote vormen aan. De authenticiteit van de gompa's in Padum en Tongde was veel indrukwekkender.
Vervolgens met de bus naar Leh gegaan. Het is een soort mini Kathmandu. Jammer van de vercommercialisering van Tibet. Alles is 'Tibetan handicraft'. Heerlijk gegeten en naar huis gebeld. Morgen lekker verder door Leh zwerven en de berg beklimmen met het klooster/paleis. Rick wil er ook naar de kapper. Nu liggen we al om 20.00 uur in bed. Dat krijg je ervan.

22 augustus niet rennen naar de top!

Vandaag de laatste pas beklommen: Konmaru La van 5135 meter. De klim viel mee, maar het was wel beneden het vriespunt. De klim was eerst vrij steil, later vlak en toen geleidelijk omhoog. Op het laatste moment riep Niels: "Sneller dan Nawang zijn!" En dus trok ik een sprint met Nawang en Prem de kok. Dat moet je dus niet doen op die hoogte! Ik dacht dat ik aan de hartbewaking moest. Maar..toch nog redelijk snel aan de top (al om 8.45 uur!). Vervolgens steil afgedaald richting tea tent. Mooie vlinder gefotografeerd en blauwschapen gezien. Vervolgens nog verder afgedaald door een prachtig dal met roze/rode en turquoois kleurige bergen. Het gesteente schijnt zoveel koper te bevatten, dat het oxideert en groen wordt. Bij de tweede tea tent hebben we heerlijk sap gedronken, maar dat brak me op. Ik werd zo ziek in mijn maag, echt erg. Niets meer gewend, dat blijkt. Rond 15.00 uur arriveerden we in Sumdo. Een soort camping municipal. Bier bier en nog eens bier. Ik sta te wankelen nu ik dit schrijf. Maar ik drink normaal helemaal niet dus dit komt hard aan. Morgen nog drie uurtjes wandelen en dan is het gedaan.

21 augustus naar de hoogvlakte van Nimaling

Vandaag van 3950 tot 4700 meter gelopen. Het pad viel mee. Het lijkt wel of mijn energie steeds meer afneemt. Het gaat niet zo makkelijk meer. Nimaling is een grote hoogvlakte met heel veel wind. Het zal vrij koud worden vannacht. Hier staan meerdere groepen, op naar de Kangmaru La. We hebben inmiddels gehoord dat we een extra dag in Leh hebben en vanuit Delhi naar Agra en Jaipur zullen gaan met een overnachting in Agra. Voor $40 gaat dat gebeuren. Lekker echt vakantie houden. Nu zitten we aan bier en nootjes die veel te heet zijn voor mij. Morgen dus nog een redelijk zware dag en de dag erna naar Leh. Gaat ook allemaal nog wel lukken.

20 augustus in Hankar op zoek naar bier

Vandaag gestart om half 8 en de rivierbedding gevolgd naar Hankar. Dat was niet zo spectaculair; een droge bedding die moeilijk te belopen was. Veel losse stenen en mijn enkels vonden dat nog steeds niet lekker. Lekker achteraan gelopen vandaag. Het bleef vrij vlak en dat is niets voor mij als klimgeit. Op een gegeven moment kwamen we bij een grote splitsing. Links de weg naar Markha en rechtsaf richting Hankar. Prachtige vergezichten en de eerste levende zielen weer gezien. En bij een teatent zagen we...Henk weer! Die was hierheen gekomen na het avontuur met Annette. Zij bleek toch haar been gebroken te hebben en in Delhi geopereerd te zijn. Pas na 5 dagen zijn ze met de heli uit het landschap gehaald. We zijn weer in de bewoonde wereld terecht gekomen met cola, bier en chocola. Hoera! Aan de ene kant niet leuk, aan de andere kant wel, want een glas bier en pinda's gaan er nu wel in. De jongens zijn nu naar Hankar gelopen in de hoop bier te vinden, omdat hier in de buurt niets meer te vinden was (alles opgekocht). Deze vallei is wel toeristischer; je ziet meerdere trekkers. Toch nog lang niet zo druk als verwacht. Ik verwachtte een soort Annapurna trail, maar dat is absoluut niet zo.

19 augustus: over sneeuwluipaard drollen en plukken haar

Vandaag stond de Ruberung La op het programma. Het was een mooie tocht door een steile geul richting de top. Ik had geen goede dag. Gevoel alsof ik al 2 liter bloed kwijt was. Maar het was prachtig. Om 10.30 uur waren we op de top: 5055 meter hoog. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Wat een geweldige bergen. Je kon de Stok range zien liggen.

Op de weg naar de top zagen we een sneeuwluipaarddrol :-) en een pluk haar van dat beest. Meegenomen voor in het plakboek. Ik neem aan dat het van een katachtige is, aangezien het precies een pluk van Onslow is (onze kat). Het lullige was, dat we om 11.00 uur al op de kampeerplek arriveerden. We zijn al wat lager gaan staan, omdat er geen water te bekennen was. Het is zo droog, echt niet normaal meer. Gisteren maar een paar uur gelopen en vandaag weer...dat zijn eigenlijk geen 5 voetjes. Rusland was veel zwaarder, vooral door de afstanden die we moesten afleggen. Ze zullen er wel een goede reden voor hebben gehad om de dagen zo te plannen. We hebben gewoon ontzettende mazzel met het weer gehad en met de waterstand in de rivieren. Maar aan het begin van de reis telden de voetjes voor twee.

We zitten nu in de brandende zon op een 'weitje' naast de droge rivierbedding. Geen schaduw te bekennen en dan kan de middag heel lang zijn. Morgen schijnt het weer een langere dag te worden, richting Hankar. Daarmee komen we ook weer terecht in de bewoonde wereld. Jammer. Door de goede acclimatisatie kunnen we nu gewoon frisbeeen op 4700 m.

18 augustus naar Ruberung La BC

Vandaag zijn we om 7.30 gaan lopen richting Ruberung La base camp. Het zou een lange dag worden, maar dat viel mee. Om 13.00 uur waren we op een prachtige plek in een grote vallei. We volgden vandaag de loop van de rivier. Ik kan geen keien meer zien. Zowel ik als Rick hebben allebei last van onze enkels (ooit een paar enkelbanden verloren). Het weer was goed, ongeveer 25 graden. Tijdens de tocht werd de vallei steeds ruimer; van canyon achtig naar brede panorama's. Nu staan we op een fantastische kampeerplek. Vrijwel geen water te bekennen. Vandaag hebben we blauwschaapschedels gevonden en hebben we weer voetsporen van een sneeuwluipaard gezien. Maar we hebben ook levende blauwschapen gezien. Rick heeft ze van dichtbij proberen te benaderen. Met succes: ze staan mooi op de foto. Uiteindelijk vielen de loopuren mee omdat vooral aan het begin het pad wat gerestaureerd was. Boevendien viel de hoogte van de rivier mee; we konden alles met de schoenen aan overspringen. Ik vond het wel best. Mijn rechtervoet doet zeer. Het lijkt een soort winterteen en ik heb een blessure (?) van het rivier doorwaden. Als er even een wolkje is, is het hier direct 10 graden kouder. Ongelooflijk. Oh oh wat is het hier mooi....

17 augustus Snowleopard Footprint

Vroeg op vandaag, half 6. Om 7 uur gaan lopen. Het zou een korte dag worden, maar wel met veel doorwadingen. Dat klopte. We waren om 10 uur op de kampplek, tussen wat bosjes tussen hoge roodbruine rotsen. Even snel wat zaken uitgewassen, maar het is niet meer schoon te krijgen. De halo van gisteren duidde op regen. Die hebben we nu (13.00 uur) gehad, maar het bleef bij wat dikke druppels. De wind steekt op en ik hoop dat die de lucht weer schoon veegt, zodat het weer lekker wordt. Vanmorgen dus -tig keer door de rivier gegaan. Werkelijk ijskoud. Mijn voeten waren elke keer dood: geen gevoel er meer in. Op een gegeven moment zagen we de footprints van een sneeuwluipaard. Domme doos, heb er geen foto's van gemaakt (niemand!!!!) Nu liggen we in de tent. Rick slaapt natuurlijk en ik hoop op lunch. Ik heb namelijk best trek. Ik hoop dat we morgen weer in een ander landschap komen, want ik heb die canyons nu wel gezien. We wijken af van de route zoals deze is beschreven, dus het is een verrassing waar we heen gaan en waar we nu staan. Ik denk Kuma Sumdo, maar datr weet ik niet zeker.

16 augustus naar Tilat Sumdo water, water en nog eens....

Vandaag zou een lange dag worden. Dat klopte. Om half 8 vertrokken en om half 5 aangekomen bij Tilat Sumdo op 3936 meter. In de ochtend was het vrij relaxed: we konden de rivier gewoon overspringen. We gingen tellen, maar na de 15de keer ging het oversteken zo hard, dat we de tel kwijt raakten. We hadden een korte lunch, omdat Nawang verder wilde. Reden: stijgend smeltwater in de rivier. Dus: sneller lopen. Waterschoenen aangedaan en gaan. Wat zijn we blij met die van ons! (Salomon, JZ) Ze zijn echt te gek en we hebben er grote stukken op gelopen. We gingen steeds verder de kloof in.

In de winter en in het voorjaar is dit godsonmogelijk, aangezien we nu op de rivierbedding liepen. Op een gegeven moment waren we best wel gaar, maar kregen we te horen dat we nog 1,5 uur moesten lopen. Maar nee, ze hadden toch kamp opgeslagen. Of dat echt zo is en we morgen 1,5 uur langer moeten lopen, weet ik niet zeker, omdat we nu duidelijk op een punt staan waar twee rivieren bijeenkomen (=sumdo). Morgen moeten we om 5.30 op, aangezien we dan de rivier over kunnen. We zien er uit als zwijnen. We vervellen als een gek en de kleding is werkelijk niet om aan te zien. Zo goor zijn we nog nooit geweest! Hopelijk kunnen we morgen wassen, het schijnt een kortere dag te worden. Ook hoop ik dat het droog blijft, er was namelijk een enorme halo rond de zon te zien. Rick en Niels lopen alweer te sprokkelen. Kampvuur!

15 augustus van Charcha La BC naar Tom Tok Sumdo

Vanmorgen om 7.30 vertrokken richting Charcha La. Steil omhoog en een fantastisch uitzicht op het dal naarmate je hoger kwam. We stonden om 11.15 uur op de top. In de HT gids staat 5200 meter, maar volgens Rick en de kaart rond 4945. Op de pas hebben we de high quality prayer flags opgehangen. Dat mocht wel, want wat er hing was nodig aan vervanging toe. Mooie foto's op de pas gemaakt en Rick heeft nog een gedenksteen met A. Zielstra erop achtergelaten. Vervolgens afdalen voor...SOEPIE!! Daarna het pad gevolgd langs de rivier, af en toe stijgend, in een canyon.

We hadden allebei hoofdpijn na de lunch, maar dat was na 2 paracetamollen over. De canyon volgend kwamen we uiteindelijk uit bij een idyllische kampeerplek, op een kruising van rivieren. Alleen staat de rivier erg laag. Wij zijn watjes: hoger dan onze knieen komt het water niet. Dat is morgen misschien anders. Het was weer prachtig weer, ongeveer 30 graden. We hebben de eerste blauwschapen gespot.

14 augustus Gorges du Zangla

Vandaag om half 8 vertrokken van Zangla naar Charcha La base camp. Het was een prachtige, maar weer bloedhete tocht. Al met al ongeveer 5,5 uur weggeweest. Wat een STOF ;-) Eerst een steile klim omhoog gemaakt naar een verlaten klooster. Wat er nog wel staat zijn prachtige manimuren en chortens. Vervolgens liepen we hoog boven een prachtig dal, licht stijgend. Naast ons lag een kilometerslange geul, bedoeld om het water door te geleiden.
Vervolgens liepen we steeds dieper de kloven in, maar wel stijgend, stroomopwaarts. Vervolgens zijn we 19 keer (!) de rivier door gegaan, maar dat was een koekie gezien de waterstand. Meestal kniediep of iets meer. Bovendien hadden we waterschoenen die perfect waren. Goed op te lopen en we hebben er vanaf de eerste doorwading op gelopen. Super! Vervolgens weer verder en het werd heter en heter. Om een uur of half 3 bereikten we de kampplaats. Wat een plek! Omgeven door Rocky Mountain-achtige rotsen met duistere gaten (in zo'n hol zit vast Bin Laden verstopt) en twee beekjes. We hebben nota bene in onze blote kont in de beek gestaan op 4000 meter hoogte. Mijn snot zit nu overal, maar mijn lippen zijn bijna volledig gerecycled. Morgen de Charcha La over, 4900 m op de kaart, volgens HT 5200. Nu ga ik mee hout sprokkelen voor het kampvuur.

13 augustus Zinderend heet.....

Vandaag werden we om 8.30 opgehaald met een lorrie. We zijn naar Tongde gegaan, met alles en iedereen opeengepakt in de laadbak. STOFFIG!!! Het klooster van Tongde stond op het programma en 300 meter hoog tegen een berg geplakt. Mooie ceremonie meegemaakt, voor alle geluk voor de mensheid. Het klooster is ook zo'n 900 jaar oud, maar een ander deel 200 jaar. Er liggen heel wat boeken die uit Tibet zijn gered. We hebben boterthee en chai gedronken. De boterthee vonden we niet eens echt vies. De monniken leidden ons rond in het klooster. Een waanzinnige ligging! En een toilet met het allermooiste uitzicht....naar beneden.

Na het bezoek zijn we afgedaald en richting de weg gelopen. Ons bange vermoeden was, dat we 4 uur zouden moeten lopen over het asfalt. Dat was gelukkig niet helemaal het geval. Het was 35 graden en zinderend heet. Het landschap was dor en droog; we kregen een echt woestijngevoel. Het was alleen voor Rick en mij niet leuk, aangezien we beide niet van vlak lopen houden. En een STOF! Dat houd je werkelijk niet voor mogelijk. Ik vond het te lang (stom, want het was maar 4 uur) maar Nawang zei dat het minder ver was. Dat moet je dus met een korrel zout nemen. We hebben even gesmokkeld door achter in de laadbak van een passerende truck te springen :-) De campsite is idyllisch, omgeven door rotsen. Morgen weer een uur of 4 lopen (zullen we zien) en wat spectaculairder. Beter zo. Overmorgen weer een pas over. Dat werd tijd! Ik heb een snottebel en we zullen zien hoe die zich verder ontwikkelt...

12 augustus Dikke lippen en vervel(l)ende oren

Vandaag om 8 uur ontbijt, dus...uitslapen! Toen een wasje gedaan en het dorp ingegaan om chips te scoren. Rick lag in een deuk vanmorgen toen hij me zag. Heel dik en volledig kapot door de zon. (N.B. Ik had er een foto van, maar deze was zo erg dat ik hem gewist heb...) Niet leuk.
Vanmiddag zijn we naar Karcha Gompa gegaan, het klooster tegen de rotswand. Ik heb een ceremonie voor pa kunnen regelen. Ongeveer tien monniken hebben gebeden voor een voorspoedige reincarnatie en geluk in een nieuw leven. De gompa is ongeveer 900 jaar oud; de Gelukpa monniken ('Geelkap') leven er. De plek van de gompa is o.a. bepaald aan de hand van de stand van sterren. Zij bestuderen vooral de filosofie van de 'leegte', opgetekend in een boek met goud, zilver en koper. Tijdens de gebeden mocht ik een aantal boterlampjes branden. Pa moet dit gewaardeerd hebben. De ligging van de gompa en het landschap zijn niet in woorden uit te drukken.

Weer op de kampplek zijn we een biertje gaan drinken. Dat kwam hard aan! Iedereen was half zat na 1 glas. Lekker! Avondeten: hartige taart en geitenlever. Maar mijn lippen zijn zo stuk dat ik ontzettend veel pijn heb van dat gekruide voedsel. Au au. Op dit moment frisbeeen de jongens met lokale jongetjes. Die weten niet wat ze meemaken. We zijn al aardig bruin, maar dat is zo hard gegaan dat we als een gek aan het vervellen zijn. Wellicht zijn we in Nederland weer helemaal roze. Mijn oren kun je er bijna afbreken. Ik heb een bandana gekocht voor nek en hoofd. In deze woestijn hebben we dat wel nodig.

11 augustus Op naar Padum!!

Het zou - weer - een lange dag worden, omdat we gisteren besloten hadden hoog kamp te houden. Dus op naar Bardan Gompa, om daar met jeeps naar Padum te worden gebracht. Het landschap veranderde dramatisch. Van ijs en sneeuw naar woestijn. Wat een verandering en wat een landschap! Het was inderdaad een lange dag. Met aan het einde nog een behoorlijke klim. Bardan Gompa was prachtig; een echt 'rovershol'. Te gekke manimuren gezien (op onze homepage staat een manisteen van deze plek afgebeeld). Per jeep zijn we naar de 'camping' in Padum gebracht. Er staat veel wind maar het is hier zo prachtig. De kampeerplek is een soort 'camping municipal'.

10 augustus Kang La la la

Om 3 uur op met een lijf als een zombie. Op een ei en wat pap aan de rit begonnen. In het donker, uitrusting aan en lopen maar. Ik had nog steeds last van mijn darmen. Lopen en lopen over de gletsjer, geleidelijk stijgend. Zon op komst. Erg mooi. Maar wel een uitputtingsslag. De pas was hoog omdat je pas op het laatst 200 meter moest stijgen. Ik was leeg, maar dan gaat de geest een rol spelen. Ik zou die berg krijgen. Knop om. Met pickel en crampons omhoog gegaan. Rick had het niet lekker en heeft toen maar een doos tutti frutti leeggegeten.

Bovenop moesten we aan touw naar beneden. We kozen voor een hoog kamp, omdat een groot deel van de groep volledig uitgeput was. Maar dat viel evengoed tegen. We moesten afdalen aan touw van 5450 meternaar 5000 meter. De sneeuw was pap en de gletjser erg gevaarlijk. Opeens was het 'floep!' en viel Peter in een gletsjerspleet. Volledig erin, dus moesten we hem er met man en macht uitkrijgen. Hij natuurlijk erg geschrokken (ik op het moment dat hij erin viel ook; hij liep achter mij). Vlak voor het donker werd waren we bij het kamp. Volledig kapot na 14 uur lopen.

9 augustus Over gebroken benen en onderkoeling

Ik schrijf dit allemaal 12 augustus omdat we een aantal heel heftige dagen achter de rug hebben. Ik graaf dus in mijn geheugen.

Op 9 augustus gingen we richting het volgende morenenkamp. We moesten vroeg op, een uur of 5, om om 7 uur te starten. Het zou een lange dag worden. En dat werd het ook. We moesten over grote rotsblokken lopen, maar dat was wel te doen, want we zijn natuurlijk zeer getraind, ahum ;-) Het weer was goed, blauwe luchten. De hond die we hadden ontmoet op de kampeerplek liep braaf met ons mee.

Opeens hoorden we een schreeuw en begrepen we dat de medicijnton naar achteren moest. Wat bleek: Annette (die al angstig was) was gevallen en had haar scheenbeen opengehaald. (Later zou blijken dat hij gebroken was, maar dat wisten we toen niet). Dat was best pittig en een groot bloedbad. Einde verhaal voor haar. Zij zou naar een kamp van een Italiaanse bergbeklimmer worden gebracht in het gezelschap van Palsang en Djambu, plus Henk. Henk zou ons in Padum of Leh weer proberen te ontmoeten. Na Angelique nog iemand minder.


Wij liepen door dit geintje natuurlijk bijna 2 uur vertraging op. Uiteindelijk begon het weer te betrekken en begon het te spetteren en later keihard te regenen. Dat was kut met dt. De stenen werden glibberig en van vermoeidheid raakte ik aan de buikloop. Ondertussen at ik ook niets meer omdat ik de chapatti echt niet meer lustte. Regen regen regen en het werd ijskoud. We moesten naar 4500 m maar zouden dat nooit redden. In de stromende regen zijn we op ongeveer4200 meter gekomen. Ik was doodop, scheet me leeg, stortte op bed bibber bibber met Sigg flessen als kruikjes en kotste al mijn thee direct uit. Rick zwoer nooit maar dan ook nooit meer zoiets te ondernemen. Leuk zonder eten als we de dag daarop de Kang La moesten doen en om 3 uur op moesten staan. Maar goed. Ik lag in coma en we moesten inderdaad om 3 uur op. Alles was koud en nat. Alles bij elkaar 12 uur gelopen.

8 augustus Morenenkamp: koud koud koud

Vandaag moesten we om 5.30 op omdat dan de rivier het laagst zou zijn. 's Morgens ontbijt met een taart en ons opmaken voor de oversteek. Rick ging drie keer door het ijskoude water om de spullen over te brengen. Dat was heldhaftig, des te meer omdat ik nog nooit zulk koud water in heb hoeven gaan. Werkelijk NIET normaal. Pas na een half uur voelde ik mijn tenen weer. Op de foto's is het echt belachelijk: in bikinibroek en met muts op. Toen nog ruim een uur gelopen naar het morenenkamp op 4050 meter. Dat schiet dus niet op, aangezien we morgen naar 4900 meter moeten. Mijn darmen borrelen als een gek. Voor de rest zijn we ok.

Vanmorgen hebben we geoefend met stijgijzers en gordels. We hebben aan touw gelopen en met de pickel geoefend. De vraag is of we het nodig hebben. Vanmiddag hebben we de drukzak getest. Rick durfde het aan om erin te gaan. Hij werd in 1,5 uur als het ware op 2000 meter gebracht en weer terug. Dapper hoor. Het werkt in elk geval. Morgen morenen lopen. Hopelijk voel ik me dan weer wat fitter.

Het is de trouwdag van pa en ma: ze zouden 32 jaar getrouwd zijn. Ik hoop dat het met ma een beetje gaat.

7 augustus ergens onderweg naar het morenenkamp

We hebben het morenenkamp niet gehaald. Reden: een rivier die door smeltend gletsjerwater te ruig was geworden voor een oversteek. Om een uur of half een hebben we kamp opgeslagen naast de rivier. Eerst is er met man en macht een aantal stenen in het water gegooid en een touw gespannen om morgenochtend naar de overkant te kunnen.

Vanochtend opgestaan met regen. Alles ingepakt en toen stopte het en miezerde het af en toe. In de loop van de ochtend klaarde het weer op en werd het warm. Het landschap was mooi en zompig; het leek een beetje op Rusland. Morgen steken we de rivier over en lopen dan naar het morenenkamp. Dat is dan de rustdag.



Ik had hoofdpijn en opeens moest ik keihard huilen. Dan mis ik pa opeens heel erg, mijn verdriet zit ergens en dat moet ik bekopen met hoofdpijn. Twee paracetamollen gegeten. Hoogteziekte klachten hebben we nagenoeg niet. De eetlust is nog goed, al gaat het wel wat langzamer. Ik plas me helemaal gek en mijn darmen doen een beetje raar. We hebben veel last van 'HAF-fies': High Altitude Flatulation. Oftewel winderigheid op hoogte.

Het ergst is 's morgens naar de poeptent. Zou wel netjes zijn als mensen even wat aarde in het gat schoppen. Ik heb een paar verbrande oren, daar word je bang van. Mijn lippen zijn ook gesprongen. Maar voor de rest mogen we absoluut niet klagen. Ik zie uit naar het morenen en gletsjer lopen. Dat is technisch en zwaar en vind ik leuker dan kilometers maken in een horizontaal landschap. Misschien praat ik overmorgen anders. Dan moeten we de Kang La over en moeten we om 3 uur op.

6 augustus van Kanjar plateau naar Gumbah Nullah: Jurassic Parc

Vandaag in bewolking vertrokken, het was ongeveer 12 graden. Het landschap leek op Jurassic Parc: erg mooi en kaal. Onderweg herders tegengekomen met veel schapen en dzo's (zie foto).


Het werd steeds warmer, meer dan 20 graden. gelukkig bleef er sluierbewolking hangen, want ik was gisteren onwijs verbrand. Ik loop van ellende in het lang. Op de kampplek is geen schaduw te bekennen en nadat we om 13.15 aankwamen zijn we de tent ingedoken om te rusten.



De gezondheid is nog ok. Ik plas me alleen werkelijk helemaal leeg. Om het kwartier maar wel heel helder. Ik vind het prima zo. Geen oedeemoogjes enzo. We hoorden gisteren dat HT het vliegtuig uit Leh te vroeg heeft geboekt. Daarom moeten we ergens nog een dag inhalen :-(

Het is ongelooflijk dat het nu op 3950m 30 graden is. Dat hebben we nog niet meegemaakt. Wel belooft dit droge weer goeds voor de beklimming van de Kang La, omdat we nog steeds aan de 'moessonkant' van het gebergte lopen. Morgen naar het morenenkapm op 4200 m. Ik ben benieuwd.

5 augustus Churput-Kanjar plateau: Hobbit landschap

Om half 6 opgestaan en om half 8 aan de loopdag begonnen. Het weer zag er geweldig uit. Het zou ongeveer 7 uur lopen zijn. Eerst liepen we langs een rivier op een soort karrespoor. Langs een paar dorpjes, maar dat dat zullen de eerste en ook de laatste zijn. We startten namelijk al boven de 3000 meter. Raar om zo heet en in dit landschap al op dag 1 zo hoog te komen.

We kwamen in een ontzettend mooi dorpje waar de mensen ons zelfs vroegen hen te fotograferen. Ik moet oppassen dat ik niet te veel fotografeer; dan zijn mijn rolletjes zo vol. Het landschap is adembenemend. We zitten al tegen de kale rotsen te kijken en dat na 1 loopdag! De route viel mee, het was alleen erg heet. Maar dat is niet erg. We moesten alleen de laatste 200 meter vrij steil omhoog. Volgens mij was mijn hartslag 200. Heel rustig aan dus. Ik heb ook hoofdpijn. Of dat van de hoogte komt (nu 3747m) of van een combinatie van zweten en inspanning, weet ik niet. Laat maar even.

Even een wasje gedaan. Het is hier net Hobbitland met beekjes en knalgroen gras. Gek is dat; we zitten hoger dan het Italian BC (Dhaulagiri regio), maar hier kunnen we in onze onderbroek rondlopen. Er is veel minder wind. Het is niet te vergelijken. Ik zit nu tegen een steen aan in de schaduw. Verderop ligt een gemummificeerde yak. (Op de foto zie je hem links liggen). Ik ben hartstikke verbrand, ondanks het smeren. De lucht is nu strak blauw. Wat is het leven toch goed zo.